W końcu!

Coś większego od funkcji

Róża. Co stanęło ci przed oczami? Właściwości typu kolor, wysokość, wiek, zapach? Nie sądzę. Róża może mieś dziesiątki kolorów a my wyobrażamy sobie tylko jeden. Człowiek myśli obiektowo, to dlaczego nie miałby w taki sam sposób programować? W programowaniu obiektowym istnieją dwa podstawowe pojęcia: obiekt i klasa. Klasa róży to będzie zbiór wszystkich jej cech takich jak np zapach czy kolor. Innymi słowy klasa to taki przepis na róże, czym ona może się charakteryzować. Obiekt to coś, co powstało według klasy.

class Wojownik
{
  string imie = "Edward";
  string przydomek = "Waleczny";
  int zycie = 100;
  int atak = 20;
  int pancerz = 50;

  void OkrzykBojowy()
  {
    cout << "Ahoj!" << endl;
  }
};

Zauważ, że klasa kończy się nawiasem klamrowym i średnikiem!

Na samym początku tuż po słowie switch mówimy czego on wogóle dotyczy, następnie podajemy przypadki (cases) i definiujemy co ma się stać w sytuacji ich wskazania. Słowo break powoduje opuszczenie switcha, jeżeli nie wpisalibyśmy go tuż po każdym z przypadków, kod wykonywałby się od danego case (jeżeli podamy b to od case 'b':) aż do końca całego switcha, czyli do zamykającego nawiasu klamrowego. Dlatego nie ma potrzeby pisania break po default ponieważ on i tak już jest na końcu i nic po nim się nie wykona.

Przykładowe switche:

int liczba;
cin >> liczba;

switch (liczba)
{
  case 0:
    //kod
    break;
  case 1:
    //kod
    break;
  default:
    //kod
}

/*-----------------------------------*/

string napis;
cin >> napis;

switch (napis)
{
  case "Tak":
    //kod
    break;
  case "Nie":
    //kod
    break;
  default:
    //kod
}

Pamiętaj, że podając case znaku podajemy go w pojedyńczych cudzysłowiach, a tekstu w podwójnych!

C++11 i Tablice:

Jeżeli jeszcze nie wiesz, C++ ma aktualnie bardzo dużo standardów. W tych nowszych wprowadzane są porawki języka oraz rozszerzenia jego funkcjonalności. Obecny standard nosi nazwę C++14, jest to parę ulepszeń standardu C++11, który wprowadził bardzo wiele zmian i jest stosunkowo nowy (2012 rok). Teraz pokażę wam jak możemy deklarować zmienne w C++11:

int zmienna{20}; //zamiast int zmienna = 20;
int zmienna2{}; //zamiast int zmienna2 = 0;
string tekst{"napis"}; //zamiast int tekst = "napis";
string tekst2{}; //zamiast int tekst2 = "";
double tablica[3] { 10.3, 9.2, 0.0 }; //zamiast double tablica[3] = { 10.3, 9.2, 0.0 };
double tablica2[100] {}; //zamiast double tablica2[100] = {0} // to ustawi nam wszystkie wartości w tablicy na 0!
int tablica3[] { 1, 2 , 3, 4 }; //zamiast int tablica3[] = { 1, 2 , 3, 4 }; // kompilator sam wyliczy nam wielkość!

Taka deklaracja pozwoli nam na ochronę przed nieprawidłową konwersją typów (więcej o tym w przyszłych lekcjach) oraz mamy pewność, że nasza zmienna zostanie zadeklarowana (puste klamry zadeklarują zmienną wartością 0). Lepiej deklarować zmienne 0 niż potem dziwić się dlaczego nasz program nie odpala się. Pamiętaj, że nie każdy kompilator jest zgodny z tym standardem, jeżeli będziem miał błędy przy takiej deklaracji wystarczy, że pobierzesz nowszy. Visual Studio posiada własny standard (tylko część C++11), dlatego należy poszukać pluginów, które potrafiłyby zinterpretować taką deklarację i przy okazji parę innych funkcji.

Łańcuchy Znaków

A co to takiego jest łańcuch? Jest to po prostu tablica znaków. Tak, każdy tekst to tak naprawdę tablica zawierająca w sobie ułożone po kolei znaki. Jednak istnieje jeszcze jedna bardzo ważna kwestia w takich łańcuchach. Wszystkie muszą kończyć się tym znakiem: ‘\0’. Jest to tak zwany NULL, czyli nic, zero ;D.

Ale po co stosować tego NULLa? Jeżeli by go tam nie było, tablica zostałaby dalej odczytywana, poza tekstem, a nawet poza samą sobą! To mogłoby powodować spore zmieszanie dlatego musimy jej powiedzieć gdzie nasz tekst ma się zakończyć. Oczywiście można zrobić to automatycznie:

char pies[5] {'p', 'i', 'e', 's', '\0'};
char pies[] {'p', 'i', 'e', 's', '\0'};
//ale jak zrobić to automatycznie?
char pies[5] "Pies"; // robimy 5 miejsce na NULL!
char pies[] "Pies"; // miejsce samo się wyliczy

Już widzisz różnicę pomiędzy pojedynczymi i podwójnymi cudzysłowiami? Podwójne same dodają NULL na końcu. Dlatego teraz wiesz, że pisząc: case "a": będzie błędem. W rzeczywistości będzie to tablica 2 znaków: { 'a', '\0' }!

char litera {'X'} // OK
char litera {"X"} //Błąd! Litera to nie tablica!

Łączenie literałów napisowych

Wut? Po prostu łączymy napisy ;D. Czasami w jednej linii wyglądają brzydko ze względu na gługość. Jeśli tylko dwa łańcuchy znakowe rozdzielane są jedynie białymi znakami (spacja, tab, znaki nowego wiersza), są automatycznie łączone w całość:

cout << "To jest jedno " "zdanie" << endl;
cout << "To też jest"
"jedno zdanie!" << endl;

---